Αρχική Δημοσίευση από ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ (07-10-07)
Το τρίγωνο των Βερμούδων έχει άμεση σχέση με τους σεισμούς. Δείτε τη θεωρία Τσιάπα (www.tsiapas.gr) . Θέλω να ενημερώσω όλους τους φίλους του forum, ότι με βάση τη θεωρία Τσιάπα, με αφετηρία σεισμό 6,3 ρίχτερ που σημειώθηκε στον κόλπο Καλιφόρνιας Μεξικό την 1 Σεπτεμβρίου 2007, αναμένεται σεισμός ανάλογου μεγέθους στην Ελλάδα γύρω στις 24 Οκτωβρίου. Η πρόβλεψη ακυρώνεται ως προς το μέγεθος τουλάχιστον, αν γύρω στις 18 Οκτωβρίου εκδηλωθεί ισχυρή σεισμική ή ηφαιστειακή δραστηριότητα στην Ιταλία.
ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ
Συντονιστής του Ε.Σ.Σ.Ε. (ελληνικός σύλλογος σεισμολογικών ερευνών)
Τηλ. συλλόγου 6948206690
Δημοσίευση από Σ.Χ. (20-10-07)
Με τα μέχρι τώρα στοιχεία που υπάρχουν για το σεισμό που περιμένουμε γύρω στις 24 Οκτωβρίου, έχουμε ενδείξεις ότι ο σεισμός που περιμένουμε, θα εκδηλωθεί στη βορειοδυτική Ελλάδα. Με δεδομένο ότι υπήρξε και μικρή ηφαιστειακή δραστηριότητα ( έξοδος αερίων ) στην Αίτνα και στο Στρόμπολι στις 18 και 19 Οκτωβρίου, εκτιμάμε ότι το μέγεθος του σεισμού θα είναι μικρότερο από αυτό που αρχικά υπολογίζαμε.
ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ
Συντονιστής του Ε.Σ.Σ.Ε.
Τηλ. συλλόγου 6948206690
Γεγονός Σεισμού 25-10-07
RSS/XML feeds Σεισμός στο Καλπάκι Ιωαννίνων
ΑΝΤ1
χτές 15:22
Ισχυρή σεισμική δόνηση μεγέθους 5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ σημειώθηκε στις 14:38 με επίκεντρο 15 χλμ. ΒΔ των Ιωαννίνων στην περιοχή Καλπάκι.
Ο σεισμός έγινε αισθητός και στα Ιωάννινα, την Αρτα και το δυτικό Ιόνιο, ενώ μέχρι στιγμής δεν έχουν αναφερθεί θύματα ή ζημιές.
Preliminary Hypocenter
Date: 25 OCT 2007
GMT Time: 11:38:37.00
Location: 39.745N 20.771E- NW Greece
Depth: 1.50
Magnitude: 5.1
Α.Π.Θ.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=5348&subid=2&pubid=141148
πηγή: metafysiko.gr
Παρασκευή, Οκτωβρίου 26, 2007
Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2007
Lunar Legacy Episode I
ΜΕΡΟΣ 1 (ρεγόλιθος)
ΜΕΡΟΣ 2 (ακίνητη σημαία)
ΜΕΡΟΣ 3 (προπαγάνδα για κέρδος)
ΜΕΡΟΣ 4 (διαφάνειες και φινιστρίνια)
ΜΕΡΟΣ 5 (η γη από τα παράθυρα του CM)
Ένα εξαιρετικό ντοκυμαντερ, η πρέπουσα απάντηση σε επαγγελματίες συνωμοσιολoγίσκους τύπου Bart Sibrel και David Percy*
Αντικρούει ένα-ένα τα επιχειρήματά τους με ιδιαίτερα έξυπνο & επιστημονικό τρόπο προβάλλοντας εκτός των άλλων και σπάνια οπτικοακουστικά ντοκουμέντα του διαστημικού σεληνιακού προγράμματος.
Δείτε επίσης το ξεσκέπασμα των απατεωνίσκων, τα μοντάζ του Sibrel στο παρακάτω βίντεο:
EXPOSED - Bart Sibrel is Caught Cheating
Πάγια τακτική αυτών των παραμυθάδων είναι να προβάλλουν θεωρίες βασισμένες σε διαστρεβλωμένο υλικό, ή δευτερεύον υλικό χαμηλής ποιότητας, με αποκλειστικό σκοπό να παραπλανήσουν και να εξαπατήσουν την πλειοψηφία του κόσμου, της πελατειακής τους δηλαδή βάσης που δεν έχει το χρόνο, ή τα μέσα, ή τη διάθεση να ψάξει λεπτομερώς τις πρωτότυπες πηγές.
Χάρη στο διαδίκτυο όμως αυτές οι απατεωνιές τους πλέον ξεσκεπάζονται εύκολα. Αρκεί να ψάξει κανείς λίγο.
* : Ο τελευταίος δυσφημεί και ολόκληρο το κίνημα για την αλήθεια των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου, προβάλλοντας εξωφρενικά τρελές θεωρίες για αυτά τα γεγονότα με μόνο σκοπό το κέρδος (να πουλήσει τα DVD του σε αφελείς)
Σάββατο, Οκτωβρίου 20, 2007
Υποχώρηση στατικού δημιουργισμού έναντι εξελικτικής σκέψης
Σε πλήρη εναρμόνιση με το "τα πάντα ρει" του Ηράκλειτου ακολουθεί η εξελικτική σκέψη των σύγχρονων βιολόγων ενός απ'αυτούς και από τους πιο έμπειρους ο Ερνστ Μέϊρ τα σημαντικής επιστημονικής βαρύτητας λόγια του οποίου ακολουθούν, επισημάνοντας την ιστορικά σταδιακή υποχώρηση της θρησκόληπτης προελεύσεως ιδεοληψίας περί ενός βραχύβιου στατικού κόσμου έναντι της εξελιξικρατίας τεραστιας χρονικής διάρκειας που κυριαρχεί σήμερα στους κύκλους της σύγχρονης βιολογίας και όχι μόνο:
Η ανθρωπότητα, καθώς φαίνεται, ανέκαθεν λαχταρούσε και ποθούσε να ερμηνεύει και να κατανοεί οτιδήποτε άγνωστο ή αινιγματικό. Η λαογραφία ακόμα και των πιο πρωτόγονων ανθρώπινων φυλών δείχνει ότι είχαν προβληματιστεί σχετικά με την προέλευση και την ιστορία του κόσμου. Είχαν εξετάσει και σκεφτεί προσεκτικά ερωτήματα όπως: Ποιος ή τι έπλασε τον κόσμο; Τι επιφυλάσσει το μέλλον; Πώς δημιουργήθηκαν οι άνθρωποι; Μέσα από τους μύθους των φυλών δόθηκαν πολυάριθμες απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Πολύ συχνά, η ύπαρξη του κόσμου απλώς θεωρήθηκε δεδομένη, όπως ήταν δεδομένη και η πίστη ότι ο κόσμος πάντοτε ήταν όπως είναι και σήμερα, από την άλλη, όμως, αμέτρητες ιστορίες πλάσθηκαν για την προέλευση ή τη δημιουργία του ανθρώπου.
Αργότερα, οι ιδρυτές των θρησκειών, αλλά και οι φιλόσοφοι, προσπάθησαν και αυτοί να βρουν απαντήσεις στα εν λόγω ερωτήματα. Μελετώντας τις απαντήσεις τους, μπορούμε να τις ταξινομήσουμε σε τρεις κατηγορίες: 1) ένας κόσμος άπειρης διάρκειας, (2) ένας σταθερός κόσμος βραχείας διάρκειας, (3) ένας εξελισσόμενος κόσμος.
(1) Ένας κόσμος άπειρης διάρκειας
Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι ο κόσμος υπήρχε ανέκαθεν. Κάποιοι φιλόσοφοι θεωρούσαν ότι αυτός ο αέναος κόσμος δεν είχε αλλάξει ποτέ, ότι ήταν σταθερός. Άλλοι, πάλι, πίστευαν ότι περνούσε από διαφορετικά στάδια («ανακύκληση»), αλλά στο τέλος θα επέστρεφε πάντοτε σε ένα προγενέστερο στάδιο. Ωστόσο, κάθε τέτοια πίστη σε μια άπειρη ηλικία του κόσμου ποτέ δεν ήταν πολύ δημοφιλής. Φαίνεται ότι υπήρχε έντονη η επιθυμία να προσδιορισθεί η αφετηρία, να εξηγηθεί το ξεκίνημα.
(2) Ένας σταθερός κόσμος βραχείας διάρκειας
Αυτή ήταν, φυσικά, η χριστιανική άποψη, όπως παρουσιάστηκε στη Βίβλο. Υπήρξε η επικρατούσα άποψη στον δυτικό κόσμο κατά τον Μεσαίωνα και μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα. Βασιζόταν στην πίστη σε ένα υπέρτατο ον, έναν παντοδύναμο Θεό, ο οποίος είχε δημιουργήσει ολόκληρο τον κόσμο, καθώς και το ανθρώπινο είδος, όπως περιγράφουν οι δύο ιστορίες περί Δημιουργίας στη Βίβλο (Γένεση).
Η πίστη ότι ο κόσμος έχει δημιουργηθεί από έναν παντοδύναμο Θεό καλείται δημιουργισμός. Οι περισσότεροι από όσους πρεσβεύουν αυτή την πίστη, πιστεύουν επίσης ότι ο Θεός σχεδίασε τη Δημιουργία Του τόσο σοφά ώστε όλα τα ζώα και τα φυτά να είναι τέλεια προσαρμοσμένα μεταξύ τους και στο περιβάλλον τους. Καθετί στον κόσμο σήμερα εξακολουθεί να είναι όπως ήταν όταν δημιουργήθηκε. Τούτο το συμπέρασμα φαίνεται εντελώς λογικό με βάση τα όσα ήταν γνωστά την εποχή που γράφτηκε η Βίβλος. Έτσι, μερικοί θεολόγοι υπολόγισαν με βάση τη βιβλική γενεαλογία ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε σχετικά πρόσφατα, το 4004 π.Χ., δηλαδή πριν από περίπου 6.000 χρόνια.
Οι βασικές αρχές του δημιουργισμού έρχονται σε αντίθεση με τα ευρήματα της επιστήμης, και αυτό έχει οδηγήσει τους δημιουργιστές σε διαμάχη με τους εξελικτικούς. (Για την πηγή των ιστοριών περί Δημιουργίας στη Γένεση, βλ. Moore, 2001.)
Κατά το μάλλον ή ήττον παρόμοιες ιστορίες Δημιουργίας βρίσκονται στις παραδόσεις των λαών σε ολόκληρο τον κόσμο. Συμπλήρωσαν κάπως το κενό στην επιθυμία της ανθρωπότητας να απαντήσει στα βαθιά ερωτήματα σχετικά με αυτό τον κόσμο, ερωτήματα τα οποία εμείς οι άνθρωποι θέτουμε από την απαρχή του ανθρώπινου πολιτισμού. Εξακολουθούμε να διαφυλάσσουμε τούτες τις ιστορίες ως τμήμα της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, αλλά όταν θέλουμε να μάθουμε την πραγματική αλήθεια για την ιστορία του κόσμου, στρεφόμαστε στην επιστήμη.
Η ανατολή της εξελιξικρατίας
Ξεκινώντας με την Επιστημονική Επανάσταση στον 17ο αιώνα, όλο και περισσότερες επιστημονικές παρατηρήσεις έρχονταν σε αντίθεση με τη βιβλική περιγραφή και δράση. Η δε αξιοπιστία της αποδυναμωνόταν σταδιακά από μια σειρά ανακαλύψεων. Η κοπερνίκεια επανάσταση υπήρξε η πρώτη εξέλιξη που κατέδειξε ότι δεν μπορούσε να ερμηνευθεί κατά γράμμα κάθε αναφορά της Βίβλου. Στην αρχή, η νεοαναπτυσσόμενη επιστήμη επικεντρώθηκε στην αστρονομία, δηλαδή στον Ήλιο, τα άστρα, τους πλανήτες και άλλα φυσικά φαινόμενα. Ήταν λοιπόν αναπόφευκτο συν τω χρόνω οι πρώτοι επιστήμονες να νιώσουν υποχρεωμένοι να βρουν πειστικές εξηγήσεις και για πολλά άλλα φαινόμενα στον κόσμο.
Οι ανακαλύψεις σε άλλες επιστήμες έθεσαν επίσης νέα βασανιστικά ερωτήματα. Η έρευνα των γεωλόγων του 17ου και 18ου αιώνα αποκάλυψε την τεράστια ηλικία της Γης, ενώ η ανακάλυψη απολιθωμένων πανίδων που είχαν πια εξαφανιστεί υπονόμευσε την πίστη στη σταθερότητα και τη μονιμότητα της Δημιουργίας. Μολονότι όλο και περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία αντέκρουαν την υπόθεση για τη σταθερότητα του κόσμου και τη μικρή του διάρκεια, μολονότι μεταξύ των επιστημόνων και των φιλοσόφων ακούγονταν όλο και περισσότερες φωνές που αμφισβητούσαν την εγκυρότητα της βιβλικής περιγραφής και παρόλο που ο φυσιογνώστης Jean-Baptiste de Lamarck είχε προτείνει το 1809 μια πλήρως ανεπτυγμένη εξελικτική θεωρία, εντούτις μέχρι το 1859 επικρατούσε κάποια λίγο πολύ βιβλική κοσμοαντίληψη, όχι μόνο μεταξύ των απλών ανθρώπων, αλλά και μεταξύ των φυσικών επιστημόνων και των φιλοσόφων. Σύμφωνα με αυτή την κοσμοαντίληψη, η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα σχετικά με τον κόσμο ήταν πολύ απλή: ο Θεός είχε δημιουργήσει τον κόσμο, και μάλιστα είχε σχεδιάσει τόσο σοφά τον δημιουργημένο Του κόσμο ώστε κάθε οργανισμός ήταν τέλεια προσαρμοσμένος στη θέση του μέσα στη φύση.
Κατά τη διάρκεια αυτής της μεταβατικής περιόδου με τις αντικρουόμενες ενδείξεις, επιχειρήδηκαν όλων των ειδών οι συμβιβασμοί για να αντιμετωπισθούν οι αντιφάσεις. Μια τέτοια προσπάθεια υπήρξε η λεγόμενη scala naturae, η φυσική κλίμακα, η Μεγάλη Αλυσίδα της Ύπαρξης, στην οποία όλες οι οντότητες του κόσμου ήταν διατεταγμένες σε μια ανερχόμενη κλίμακα. Ξεκινούσε με άψυχα αντικείμενα, όπως οι πέτρες και τα ορυκτά, συνέχιζε με τους λειχήνες, τα βρυόφυτα, και τα φυτά, και ακολούθως με τα κοράλλια και άλλα κατώτερα ξώα, καταλήγοντας στα ανώτερα ζώα, και από αυτά μέσω των θηλαστικών έφτανε μέχρι τα πρωτεύοντα και τελικά στον άνθρωπο. Η scala naturae θεωρούνταν ότι δεν μεταβάλλεται ποτέ (παραμένει σταθερή), και ότι απλώς αντικατοπτρίζει το νου του Δημιουργού, ο οποίος διευθέτησε τα πάντα σε μια αλληλουχία που οδηγεί προς την τελειότητα (Lovejoy, 1936).
Τελικά, τα αποδεικτικά στοιχεία που οδηγούσαν στο εύλογο συμπέρασμα ότι ο κόσμος δεν είναι σταθερός αλλά μεταβάλλεται εσαεί, έγιναν τόσο συντριπτικά ώστε δεν μπορούσε να απορρίπτονται πλέον. Το αποτέλεσμα ήταν η πρόταση και, τελικά, η υιοθέτηση μιας τρίτης κοσμοθεωρίας.
(3) Ένας εξελισσόμενος κόσμος
Σύμφωνα με αυτή την τρίτη άποψη, ο κόσμος έχει μεγάλη διάρκεια και συνεχώς μεταβάλλεται, εξελίσσεται. Παρότι μπορεί να μας φαίνεται παράξενο σήμερα, η έννοια της εξέλιξης ήταν αρχικά ξένη προς τη δυτική σκέψη. Η ισχύς του χριστιανικού φονταμενταλιστικού δόγματος ήταν τόσο δυνατή ώστε απαιτήθηκε μια μακρά σειρά από διαδικασίες αλλαγής και ανάπτυξης στον 17ο και 18ο αιώνα προτού γίνει πλήρως αποδεκτή η ιδέα της εξέλιξης. Όσον αφορά την επιστήμη, η αποδοχή της εξέλιξης σήμαινε ότι ο κόσμος δεν μπορούσε πλέον να θεωρείται απλώς το κέντρο δράσης των φυσικών νόμων, αλλά έπρεπε να ενσωματώσει την ιστορία και, το πιο σημαντικό, τις παρατηρούμενες αλλαγές στον έμβιο κόσμο προϊόντος του χρόνου. Σταδιακά, ο όρος «εξέλιξη» κατέληξε να σημαίνει αυτές τις αλλαγές.
ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΑΛΛΑΓΕΣ;
Τα πάντα σε αυτή τη Γη φαίνεται να βρίσκονται σε συνεχή ροή. Συμβαίνουν άκρως τακτικές μεταβολές. Η αλλαγή από τη μέρα στη νύχτα και πάλι στη μέρα, η οποία οφείλεται στην περιστροφή της Γης, αποτελεί μια τέτοια τακτική κυκλική μεταβολή. Το ίδιο και οι μεταβολές στη στάθμη της θάλασσας κατά τις παλίρροιες που προκαλούνται από τον σεληνιακό κύκλο. Ακόμα πιο εκτεταμένες είναι οι εποχικές αλλαγές λόγω της ετήσιας περιστροφής της Γης γύρω από τον Ήλιο. Άλλες μεταβολές είναι έκτακτες και ακαθόριστες, όπως οι κινήσεις των τεκτονικών πλακών, η δριμύτητα του χειμώνα από χρονιά σε χρονιά, ή οι μη περιοδικές κλιματικές αλλαγές (το φαινόμενο ΕΙ Nino, οι περίοδοι των παγετώνων), όπως και οι περίοδοι ευημερίας στην οικονομία ενός συγκεκριμένου έθνους. Οι μη τακτικές μεταβολές είναι κατά μεγάλο μέρος απρόβλεπτες, καθώς υπόκεινται σε διάφορες στοχαστικές διαδικασίες.
Ωστόσο, υπάρχει ένας ιδιαίτερος τύπος μεταβολής που φαίνεται να βαίνει συνεχώς και να έχει μια κατευθυντήρια συνιστώσα. Η μεταβολή αυτή ονομάζεται εξέλιξη. Η πρώτη ευρέως διαδεδομένη αίσθηση ότι ο κόσμος δεν είναι στατικός, όπως αφήνεται να εννοηθεί από τις ιστορίες περί Δημιουργίας, αλλά ότι μάλλον εξελίσσεται μπορεί να εντοπιστεί στον 18ο αιώνα. Τελικά έγινε αντιληπτό ότι η στατική scala naturae μπορούσε να μετατραπεί σε ένα είδος βιολογικής κυλιόμενης κλίμακας, οδηγώντας από τους κατώτερους οργανισμούς σε όλο και ανώτερους, και τελικά στον άνθρωπο. Όπως ακριβώς η βαθμιαία αλλαγή κατά την ανάπτυξη ενός συγκεκριμένου οργανισμού οδηγεί από το γονιμοποιημένο αβγό στο πλήρως ανεπτυγμένο ενήλικο άτομο, ομοίως πιστευόταν ότι και ο οργανικός κόσμος ως σύνολο μετακινούνταν από τους απλούστερους οργανισμούς σε όλο και πιο πολύπλοκους, με αποκορύφωμα τον άνθρωπο. Ο πρώτος συγγραφέας που διατύπωσε λεπτομερώς τη συγκεκριμένη ιδέα ήταν ο γάλλος φυσιοδίφης Lamarck. Μάλιστα κάποιος απέδωσε στη λέξη εξέλιξη, που αρχικά είχε χρησιμοποιηθεί από τον Charles Bonnet στην περιγραφή της ανάπτυξης του αβγού, την έννοια της ανάπτυξης του έμβιου κόσμου. Η εξέλιξη, είπε κάποιος άλλος, συνίσταται στη μεταβολή από το απλό στο πολυσύνθετο και από το κατώτερο στο ανώτερο. Η εξέλιξη, πραγματικά, ήταν αλλαγή, αλλά έμοιαζε να είναι μια ευθύγραμμη αλλαγή, μια αλλαγή προς ολοένα και μεγαλύτερη τελειότητα, όπως λεγόταν την εποχή εκείνη, και όχι κυκλική αλλαγή όπως οι εποχές του χρόνου, ή έκτακτη αλλαγή όπως οι εποχές των παγετώνων ή ο καιρός.
Αλλά τι είναι αυτό που πραγματικά εμπλέκεται σε τούτη τη συνεχή μεταβολή του οργανικού κόσμου; Το εν λόγω ερώτημα στην αρχή ήταν αρκετά αμφιλεγόμενο, αν και ο Δαρβίνος γνώριζε ήδη την απάντηση. Τελικά, κατά τη διάρκεια της εξελικτικής σύνθεσης, προέκυψε μια ομοφωνία: «Εξέλιξη είναι η αλλαγή στις ιδιότητες των πληθυσμών των οργανισμών μέσα στο χρόνο.» Με άλλα λόγια, ο πληθυσμός είναι η αποκαλούμενη μονάδα της εξέλιξης. Τα γονίδια, τα άτομα και τα είδη παίζουν επίσης ρόλο, αλλά την οργανική εξέλιξη τη χαρακτηρίζει η αλλαγή στους πληθυσμούς.
Μερικές φορές υποστηρίζεται ότι η εξέλιξη, με το να παράγει την τάξη, έρχεται σε αντίθεση με το «νόμο της εντροπίας» της φυσικής, σύμφωνα με τον οποίο κάθε εξελικτική αλλαγή θα έπρεπε να προκαλεί αύξηση της αταξίας. Στην πραγματικότητα δεν υφίσταται κάποια αντίθεση, επειδή ο νόμος της εντροπίας ισχύει μόνο για κλειστά συστήματα, ενώ η εξέλιξη των ειδών των οργανισμών λαμβάνει χώρα σε ένα ανοικτό σύστημα, στο οποίο οι οργανισμοί μπορούν να μειώνουν την εντροπία εις βάρος του περιβάλλοντος, και στο οποίο η παροχή ενέργειας από τον Ήλιο είναι συνεχής.
Η εξελικτική σκέψη εξαπλώθηκε κατά το δεύτερο μισό του 18ου και το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, όχι μόνο στη βιολογία αλλά και στη γλωσσολογία, τη φιλοσοφία, την κοινωνιολογία, την οικονομία και άλλους οργανωμένους τομείς σκέψης. Εντούτοις, η εξελικτική σκέψη παρέμεινε για την επιστήμη στο σύνολο της μειοψηφούσα άποψη για πολύ καιρό. Η πραγματική μετατόπιση από την πίστη σε έναν σταθερό κόσμο στην εξελιξικρατία προκλήθηκε από το συγκλονιστικό γεγονός της δημοσίευσης του βιβλίου On The Origin of Species (Περί της καταγωγής των ειδών) από τον Κάρολο Δαρβίνο, στις 24 Νοεμβρίου του 1859.
σημ. Όσον αφορά για τον C.Darwin μπορεί να ήταν ο πρώτος σύγχρονος που έθεσε το πλαίσιο για την εξέλιξη αλλά στην αρχαιότητα σπουδαίοι προγονοί μας είχαν από τότε μιλήσει για εξέλιξη της ζωής από απλούστερα είδη σε πιο πολύπλοκα (παράδειγμα ο Αναξίμανδρος και άλλοι ίωνες πρωτοεπιστήμονες) άσχετα αν κατόπιν οι εντυπωσιακές για την εποχή ιδέες τους καταπνίχτηκαν από διάφορα θεοκρατικά καθεστώτα.
Η ανθρωπότητα, καθώς φαίνεται, ανέκαθεν λαχταρούσε και ποθούσε να ερμηνεύει και να κατανοεί οτιδήποτε άγνωστο ή αινιγματικό. Η λαογραφία ακόμα και των πιο πρωτόγονων ανθρώπινων φυλών δείχνει ότι είχαν προβληματιστεί σχετικά με την προέλευση και την ιστορία του κόσμου. Είχαν εξετάσει και σκεφτεί προσεκτικά ερωτήματα όπως: Ποιος ή τι έπλασε τον κόσμο; Τι επιφυλάσσει το μέλλον; Πώς δημιουργήθηκαν οι άνθρωποι; Μέσα από τους μύθους των φυλών δόθηκαν πολυάριθμες απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Πολύ συχνά, η ύπαρξη του κόσμου απλώς θεωρήθηκε δεδομένη, όπως ήταν δεδομένη και η πίστη ότι ο κόσμος πάντοτε ήταν όπως είναι και σήμερα, από την άλλη, όμως, αμέτρητες ιστορίες πλάσθηκαν για την προέλευση ή τη δημιουργία του ανθρώπου.
Αργότερα, οι ιδρυτές των θρησκειών, αλλά και οι φιλόσοφοι, προσπάθησαν και αυτοί να βρουν απαντήσεις στα εν λόγω ερωτήματα. Μελετώντας τις απαντήσεις τους, μπορούμε να τις ταξινομήσουμε σε τρεις κατηγορίες: 1) ένας κόσμος άπειρης διάρκειας, (2) ένας σταθερός κόσμος βραχείας διάρκειας, (3) ένας εξελισσόμενος κόσμος.
(1) Ένας κόσμος άπειρης διάρκειας
Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι ο κόσμος υπήρχε ανέκαθεν. Κάποιοι φιλόσοφοι θεωρούσαν ότι αυτός ο αέναος κόσμος δεν είχε αλλάξει ποτέ, ότι ήταν σταθερός. Άλλοι, πάλι, πίστευαν ότι περνούσε από διαφορετικά στάδια («ανακύκληση»), αλλά στο τέλος θα επέστρεφε πάντοτε σε ένα προγενέστερο στάδιο. Ωστόσο, κάθε τέτοια πίστη σε μια άπειρη ηλικία του κόσμου ποτέ δεν ήταν πολύ δημοφιλής. Φαίνεται ότι υπήρχε έντονη η επιθυμία να προσδιορισθεί η αφετηρία, να εξηγηθεί το ξεκίνημα.
(2) Ένας σταθερός κόσμος βραχείας διάρκειας
Αυτή ήταν, φυσικά, η χριστιανική άποψη, όπως παρουσιάστηκε στη Βίβλο. Υπήρξε η επικρατούσα άποψη στον δυτικό κόσμο κατά τον Μεσαίωνα και μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα. Βασιζόταν στην πίστη σε ένα υπέρτατο ον, έναν παντοδύναμο Θεό, ο οποίος είχε δημιουργήσει ολόκληρο τον κόσμο, καθώς και το ανθρώπινο είδος, όπως περιγράφουν οι δύο ιστορίες περί Δημιουργίας στη Βίβλο (Γένεση).
Η πίστη ότι ο κόσμος έχει δημιουργηθεί από έναν παντοδύναμο Θεό καλείται δημιουργισμός. Οι περισσότεροι από όσους πρεσβεύουν αυτή την πίστη, πιστεύουν επίσης ότι ο Θεός σχεδίασε τη Δημιουργία Του τόσο σοφά ώστε όλα τα ζώα και τα φυτά να είναι τέλεια προσαρμοσμένα μεταξύ τους και στο περιβάλλον τους. Καθετί στον κόσμο σήμερα εξακολουθεί να είναι όπως ήταν όταν δημιουργήθηκε. Τούτο το συμπέρασμα φαίνεται εντελώς λογικό με βάση τα όσα ήταν γνωστά την εποχή που γράφτηκε η Βίβλος. Έτσι, μερικοί θεολόγοι υπολόγισαν με βάση τη βιβλική γενεαλογία ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε σχετικά πρόσφατα, το 4004 π.Χ., δηλαδή πριν από περίπου 6.000 χρόνια.
Οι βασικές αρχές του δημιουργισμού έρχονται σε αντίθεση με τα ευρήματα της επιστήμης, και αυτό έχει οδηγήσει τους δημιουργιστές σε διαμάχη με τους εξελικτικούς. (Για την πηγή των ιστοριών περί Δημιουργίας στη Γένεση, βλ. Moore, 2001.)
Κατά το μάλλον ή ήττον παρόμοιες ιστορίες Δημιουργίας βρίσκονται στις παραδόσεις των λαών σε ολόκληρο τον κόσμο. Συμπλήρωσαν κάπως το κενό στην επιθυμία της ανθρωπότητας να απαντήσει στα βαθιά ερωτήματα σχετικά με αυτό τον κόσμο, ερωτήματα τα οποία εμείς οι άνθρωποι θέτουμε από την απαρχή του ανθρώπινου πολιτισμού. Εξακολουθούμε να διαφυλάσσουμε τούτες τις ιστορίες ως τμήμα της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, αλλά όταν θέλουμε να μάθουμε την πραγματική αλήθεια για την ιστορία του κόσμου, στρεφόμαστε στην επιστήμη.
Η ανατολή της εξελιξικρατίας
Ξεκινώντας με την Επιστημονική Επανάσταση στον 17ο αιώνα, όλο και περισσότερες επιστημονικές παρατηρήσεις έρχονταν σε αντίθεση με τη βιβλική περιγραφή και δράση. Η δε αξιοπιστία της αποδυναμωνόταν σταδιακά από μια σειρά ανακαλύψεων. Η κοπερνίκεια επανάσταση υπήρξε η πρώτη εξέλιξη που κατέδειξε ότι δεν μπορούσε να ερμηνευθεί κατά γράμμα κάθε αναφορά της Βίβλου. Στην αρχή, η νεοαναπτυσσόμενη επιστήμη επικεντρώθηκε στην αστρονομία, δηλαδή στον Ήλιο, τα άστρα, τους πλανήτες και άλλα φυσικά φαινόμενα. Ήταν λοιπόν αναπόφευκτο συν τω χρόνω οι πρώτοι επιστήμονες να νιώσουν υποχρεωμένοι να βρουν πειστικές εξηγήσεις και για πολλά άλλα φαινόμενα στον κόσμο.
Οι ανακαλύψεις σε άλλες επιστήμες έθεσαν επίσης νέα βασανιστικά ερωτήματα. Η έρευνα των γεωλόγων του 17ου και 18ου αιώνα αποκάλυψε την τεράστια ηλικία της Γης, ενώ η ανακάλυψη απολιθωμένων πανίδων που είχαν πια εξαφανιστεί υπονόμευσε την πίστη στη σταθερότητα και τη μονιμότητα της Δημιουργίας. Μολονότι όλο και περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία αντέκρουαν την υπόθεση για τη σταθερότητα του κόσμου και τη μικρή του διάρκεια, μολονότι μεταξύ των επιστημόνων και των φιλοσόφων ακούγονταν όλο και περισσότερες φωνές που αμφισβητούσαν την εγκυρότητα της βιβλικής περιγραφής και παρόλο που ο φυσιογνώστης Jean-Baptiste de Lamarck είχε προτείνει το 1809 μια πλήρως ανεπτυγμένη εξελικτική θεωρία, εντούτις μέχρι το 1859 επικρατούσε κάποια λίγο πολύ βιβλική κοσμοαντίληψη, όχι μόνο μεταξύ των απλών ανθρώπων, αλλά και μεταξύ των φυσικών επιστημόνων και των φιλοσόφων. Σύμφωνα με αυτή την κοσμοαντίληψη, η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα σχετικά με τον κόσμο ήταν πολύ απλή: ο Θεός είχε δημιουργήσει τον κόσμο, και μάλιστα είχε σχεδιάσει τόσο σοφά τον δημιουργημένο Του κόσμο ώστε κάθε οργανισμός ήταν τέλεια προσαρμοσμένος στη θέση του μέσα στη φύση.
Κατά τη διάρκεια αυτής της μεταβατικής περιόδου με τις αντικρουόμενες ενδείξεις, επιχειρήδηκαν όλων των ειδών οι συμβιβασμοί για να αντιμετωπισθούν οι αντιφάσεις. Μια τέτοια προσπάθεια υπήρξε η λεγόμενη scala naturae, η φυσική κλίμακα, η Μεγάλη Αλυσίδα της Ύπαρξης, στην οποία όλες οι οντότητες του κόσμου ήταν διατεταγμένες σε μια ανερχόμενη κλίμακα. Ξεκινούσε με άψυχα αντικείμενα, όπως οι πέτρες και τα ορυκτά, συνέχιζε με τους λειχήνες, τα βρυόφυτα, και τα φυτά, και ακολούθως με τα κοράλλια και άλλα κατώτερα ξώα, καταλήγοντας στα ανώτερα ζώα, και από αυτά μέσω των θηλαστικών έφτανε μέχρι τα πρωτεύοντα και τελικά στον άνθρωπο. Η scala naturae θεωρούνταν ότι δεν μεταβάλλεται ποτέ (παραμένει σταθερή), και ότι απλώς αντικατοπτρίζει το νου του Δημιουργού, ο οποίος διευθέτησε τα πάντα σε μια αλληλουχία που οδηγεί προς την τελειότητα (Lovejoy, 1936).
Τελικά, τα αποδεικτικά στοιχεία που οδηγούσαν στο εύλογο συμπέρασμα ότι ο κόσμος δεν είναι σταθερός αλλά μεταβάλλεται εσαεί, έγιναν τόσο συντριπτικά ώστε δεν μπορούσε να απορρίπτονται πλέον. Το αποτέλεσμα ήταν η πρόταση και, τελικά, η υιοθέτηση μιας τρίτης κοσμοθεωρίας.
(3) Ένας εξελισσόμενος κόσμος
Σύμφωνα με αυτή την τρίτη άποψη, ο κόσμος έχει μεγάλη διάρκεια και συνεχώς μεταβάλλεται, εξελίσσεται. Παρότι μπορεί να μας φαίνεται παράξενο σήμερα, η έννοια της εξέλιξης ήταν αρχικά ξένη προς τη δυτική σκέψη. Η ισχύς του χριστιανικού φονταμενταλιστικού δόγματος ήταν τόσο δυνατή ώστε απαιτήθηκε μια μακρά σειρά από διαδικασίες αλλαγής και ανάπτυξης στον 17ο και 18ο αιώνα προτού γίνει πλήρως αποδεκτή η ιδέα της εξέλιξης. Όσον αφορά την επιστήμη, η αποδοχή της εξέλιξης σήμαινε ότι ο κόσμος δεν μπορούσε πλέον να θεωρείται απλώς το κέντρο δράσης των φυσικών νόμων, αλλά έπρεπε να ενσωματώσει την ιστορία και, το πιο σημαντικό, τις παρατηρούμενες αλλαγές στον έμβιο κόσμο προϊόντος του χρόνου. Σταδιακά, ο όρος «εξέλιξη» κατέληξε να σημαίνει αυτές τις αλλαγές.
ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΑΛΛΑΓΕΣ;
Τα πάντα σε αυτή τη Γη φαίνεται να βρίσκονται σε συνεχή ροή. Συμβαίνουν άκρως τακτικές μεταβολές. Η αλλαγή από τη μέρα στη νύχτα και πάλι στη μέρα, η οποία οφείλεται στην περιστροφή της Γης, αποτελεί μια τέτοια τακτική κυκλική μεταβολή. Το ίδιο και οι μεταβολές στη στάθμη της θάλασσας κατά τις παλίρροιες που προκαλούνται από τον σεληνιακό κύκλο. Ακόμα πιο εκτεταμένες είναι οι εποχικές αλλαγές λόγω της ετήσιας περιστροφής της Γης γύρω από τον Ήλιο. Άλλες μεταβολές είναι έκτακτες και ακαθόριστες, όπως οι κινήσεις των τεκτονικών πλακών, η δριμύτητα του χειμώνα από χρονιά σε χρονιά, ή οι μη περιοδικές κλιματικές αλλαγές (το φαινόμενο ΕΙ Nino, οι περίοδοι των παγετώνων), όπως και οι περίοδοι ευημερίας στην οικονομία ενός συγκεκριμένου έθνους. Οι μη τακτικές μεταβολές είναι κατά μεγάλο μέρος απρόβλεπτες, καθώς υπόκεινται σε διάφορες στοχαστικές διαδικασίες.
Ωστόσο, υπάρχει ένας ιδιαίτερος τύπος μεταβολής που φαίνεται να βαίνει συνεχώς και να έχει μια κατευθυντήρια συνιστώσα. Η μεταβολή αυτή ονομάζεται εξέλιξη. Η πρώτη ευρέως διαδεδομένη αίσθηση ότι ο κόσμος δεν είναι στατικός, όπως αφήνεται να εννοηθεί από τις ιστορίες περί Δημιουργίας, αλλά ότι μάλλον εξελίσσεται μπορεί να εντοπιστεί στον 18ο αιώνα. Τελικά έγινε αντιληπτό ότι η στατική scala naturae μπορούσε να μετατραπεί σε ένα είδος βιολογικής κυλιόμενης κλίμακας, οδηγώντας από τους κατώτερους οργανισμούς σε όλο και ανώτερους, και τελικά στον άνθρωπο. Όπως ακριβώς η βαθμιαία αλλαγή κατά την ανάπτυξη ενός συγκεκριμένου οργανισμού οδηγεί από το γονιμοποιημένο αβγό στο πλήρως ανεπτυγμένο ενήλικο άτομο, ομοίως πιστευόταν ότι και ο οργανικός κόσμος ως σύνολο μετακινούνταν από τους απλούστερους οργανισμούς σε όλο και πιο πολύπλοκους, με αποκορύφωμα τον άνθρωπο. Ο πρώτος συγγραφέας που διατύπωσε λεπτομερώς τη συγκεκριμένη ιδέα ήταν ο γάλλος φυσιοδίφης Lamarck. Μάλιστα κάποιος απέδωσε στη λέξη εξέλιξη, που αρχικά είχε χρησιμοποιηθεί από τον Charles Bonnet στην περιγραφή της ανάπτυξης του αβγού, την έννοια της ανάπτυξης του έμβιου κόσμου. Η εξέλιξη, είπε κάποιος άλλος, συνίσταται στη μεταβολή από το απλό στο πολυσύνθετο και από το κατώτερο στο ανώτερο. Η εξέλιξη, πραγματικά, ήταν αλλαγή, αλλά έμοιαζε να είναι μια ευθύγραμμη αλλαγή, μια αλλαγή προς ολοένα και μεγαλύτερη τελειότητα, όπως λεγόταν την εποχή εκείνη, και όχι κυκλική αλλαγή όπως οι εποχές του χρόνου, ή έκτακτη αλλαγή όπως οι εποχές των παγετώνων ή ο καιρός.
Αλλά τι είναι αυτό που πραγματικά εμπλέκεται σε τούτη τη συνεχή μεταβολή του οργανικού κόσμου; Το εν λόγω ερώτημα στην αρχή ήταν αρκετά αμφιλεγόμενο, αν και ο Δαρβίνος γνώριζε ήδη την απάντηση. Τελικά, κατά τη διάρκεια της εξελικτικής σύνθεσης, προέκυψε μια ομοφωνία: «Εξέλιξη είναι η αλλαγή στις ιδιότητες των πληθυσμών των οργανισμών μέσα στο χρόνο.» Με άλλα λόγια, ο πληθυσμός είναι η αποκαλούμενη μονάδα της εξέλιξης. Τα γονίδια, τα άτομα και τα είδη παίζουν επίσης ρόλο, αλλά την οργανική εξέλιξη τη χαρακτηρίζει η αλλαγή στους πληθυσμούς.
Μερικές φορές υποστηρίζεται ότι η εξέλιξη, με το να παράγει την τάξη, έρχεται σε αντίθεση με το «νόμο της εντροπίας» της φυσικής, σύμφωνα με τον οποίο κάθε εξελικτική αλλαγή θα έπρεπε να προκαλεί αύξηση της αταξίας. Στην πραγματικότητα δεν υφίσταται κάποια αντίθεση, επειδή ο νόμος της εντροπίας ισχύει μόνο για κλειστά συστήματα, ενώ η εξέλιξη των ειδών των οργανισμών λαμβάνει χώρα σε ένα ανοικτό σύστημα, στο οποίο οι οργανισμοί μπορούν να μειώνουν την εντροπία εις βάρος του περιβάλλοντος, και στο οποίο η παροχή ενέργειας από τον Ήλιο είναι συνεχής.
Η εξελικτική σκέψη εξαπλώθηκε κατά το δεύτερο μισό του 18ου και το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, όχι μόνο στη βιολογία αλλά και στη γλωσσολογία, τη φιλοσοφία, την κοινωνιολογία, την οικονομία και άλλους οργανωμένους τομείς σκέψης. Εντούτοις, η εξελικτική σκέψη παρέμεινε για την επιστήμη στο σύνολο της μειοψηφούσα άποψη για πολύ καιρό. Η πραγματική μετατόπιση από την πίστη σε έναν σταθερό κόσμο στην εξελιξικρατία προκλήθηκε από το συγκλονιστικό γεγονός της δημοσίευσης του βιβλίου On The Origin of Species (Περί της καταγωγής των ειδών) από τον Κάρολο Δαρβίνο, στις 24 Νοεμβρίου του 1859.
σημ. Όσον αφορά για τον C.Darwin μπορεί να ήταν ο πρώτος σύγχρονος που έθεσε το πλαίσιο για την εξέλιξη αλλά στην αρχαιότητα σπουδαίοι προγονοί μας είχαν από τότε μιλήσει για εξέλιξη της ζωής από απλούστερα είδη σε πιο πολύπλοκα (παράδειγμα ο Αναξίμανδρος και άλλοι ίωνες πρωτοεπιστήμονες) άσχετα αν κατόπιν οι εντυπωσιακές για την εποχή ιδέες τους καταπνίχτηκαν από διάφορα θεοκρατικά καθεστώτα.
Πέμπτη, Οκτωβρίου 04, 2007
Η στυγνή ομολογία των Ροκφέλερ για την 11η Σεπτεμβρίου
H στυγνή κυνική ομολογία του Νίκολας Ροκφέλερ προς τον φίλο του Ααρόν Ρούσσο περί "γεγονότος"-"event" που θα δράσει ως καταλύτης για τις επιθέσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ με απώτερο σκοπό τον ενεργειακό έλεγχο των περιοχών στην Κασπία και μέση ανατολή, μια ομολογία που έγινε 11μήνες πριν την 11η Σεπτεμβρίου:
"He’s the one (N.Rockfeller) that told me 11 months before 9/11 ever happened that there was going to be an event, never told me what the event was going to be, and out of that event we were going to invade Afganistan to run pipelines from the Caspian Sea, were were going to invade Iraq to take over the oil fields and establish a base in the middle east and make it all part of the new world order and we’d go after Chavez in Venezuela.” - Ααρον Ρούσσο (συνέντευξη προς Alex Jones)
μεταφρ.
Αυτός ήταν (ο Νίκολας Ροκφέλερ, μέλος της δυναστείας διεθνών τραπεζιτών Ροκφέλερ, ο ίδιος μεγαλοδικηγόρος και φίλος του Ααρόν Ρούσσο) που μου είπε 11 μήνες πριν συμβεί η 9/11 ότι επρόκειτο να συμβεί ένα γεγονός, ποτέ δεν μου είπε τι θα ήταν αυτό, και εξαιτίας αυτού του γεγονότος πρόκειται να εισβάλουμε στο Αφγανιστάν για να δρομολογήσουμε αγωγούς από την Κασπία Θάλασσα, μετά πρόκειται να εισβάλουμε στο Ιρακ για να καταλάβουμε τις πετρελαιοπηγές και να εγκαταστήσουμε μία βάση στη μέση ανατολή και να τα κάνουμε όλα μέρος της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, μετά θα πάμε εναντίον του Τσάβεζ στη Βενεζουέλα." - Ααρον Ρούσσο (συνέντευξη προς Alex Jones)
Δείτε το απόσπασμα περί 11ης Σεπτεμβρίου εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=YCmsT_I6SaE
Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ:
http://video.google.com/url?docid=5420753830426590918
Δείτε πως προσπάθησαν να στρατολογήσουν τον Ααρον Ρούσσο στη νέα-τάξη τους ως μέλους του C.F.R. (Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων - Κλειστό πολιτικό κλάμπ της Νέας Τάξης με πρόεδρο τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ, μέλη του C.F.R.: Πρόεδροι ΗΠΑ, ανώτερα μέλη κογκρέσου, CEO πολυεθνικών κ.α.)
επίσης ... εμφυτεύσεις RFID μικροτσίπ, δίχως μετρητά κοινωνία παγκόσμιας παρακολούθησης, Federal Reserve Bank, μεγάλος αδερφός, παγκόσμια κυβέρνηση, τωρινά και μελλοντικά σχέδια διεθνών τραπεζιτών, οι ροκφέλερ πίσω από το κίνημα της γυναικείας απελευθέρωσης και άλλα πολλά ενδιαφέροντα.
Historic Interview with Film-maker Aaron Russo (απο τον Alex Jones)
...Ανάλογα ένα χρόνο πριν την 11η Σεπτεμβρίου οι νεοσυντηριτικοί του Μπους αναφέρονταν σε παρόμοιο καταλυτικό "γεγονός"-"event" τύπου Περλ Χάρμπορ που κρίνονταν ως απαραίτητο για να επιταχύνουν τα νεοταξικά σχέδια τους, όλα αυτά γραμμένα στο ιμπεριαλιστικό έγγραφο τους "Project for A New American Century" PNAC "Rebuilding Americas Defenses"
http://www.newamericancentury.org/RebuildingAmericasDefenses.pdf
(κατεβάστε το PDF ~800kb)
δείτε σελ. 63:«Further, the process of transformation,even if it brings revolutionary change, is likely to be a long one, absent some catastrophic and catalyzing event – like a new Pearl Harbor.»
μεταφρ.
Επιπλέον η διαδικασία της μετατροπής, ακόμα και αν φέρει επαναστατική αλλαγή, πιθανότατα θα είναι χρονοβόρα, εκτός και εάν συμβεί κάποιο καταστροφικό και καταλυτικό γεγονός, σαν ένα νέο Περλ Χάρμπορ. (ημερομηνία εγγράφου Σεπτέμβριος 2000)
Ως κερασάκι στην τούρτα, δείτε τον γερουσιαστή Γκάρυ Χαρτ, αντιπρόεδρο τότε του C.F.R. να ζητάει την "χρήση" της τραγωδίας της 9/11 για την προώθηση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης ακριβώς την επόμενη μέρα μετά την 11η Σεπτεμβρίου:
http://www.youtube.com/watch?v=wEfdUuPeus0
"He’s the one (N.Rockfeller) that told me 11 months before 9/11 ever happened that there was going to be an event, never told me what the event was going to be, and out of that event we were going to invade Afganistan to run pipelines from the Caspian Sea, were were going to invade Iraq to take over the oil fields and establish a base in the middle east and make it all part of the new world order and we’d go after Chavez in Venezuela.” - Ααρον Ρούσσο (συνέντευξη προς Alex Jones)
μεταφρ.
Αυτός ήταν (ο Νίκολας Ροκφέλερ, μέλος της δυναστείας διεθνών τραπεζιτών Ροκφέλερ, ο ίδιος μεγαλοδικηγόρος και φίλος του Ααρόν Ρούσσο) που μου είπε 11 μήνες πριν συμβεί η 9/11 ότι επρόκειτο να συμβεί ένα γεγονός, ποτέ δεν μου είπε τι θα ήταν αυτό, και εξαιτίας αυτού του γεγονότος πρόκειται να εισβάλουμε στο Αφγανιστάν για να δρομολογήσουμε αγωγούς από την Κασπία Θάλασσα, μετά πρόκειται να εισβάλουμε στο Ιρακ για να καταλάβουμε τις πετρελαιοπηγές και να εγκαταστήσουμε μία βάση στη μέση ανατολή και να τα κάνουμε όλα μέρος της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, μετά θα πάμε εναντίον του Τσάβεζ στη Βενεζουέλα." - Ααρον Ρούσσο (συνέντευξη προς Alex Jones)
Δείτε το απόσπασμα περί 11ης Σεπτεμβρίου εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=YCmsT_I6SaE
Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ:
http://video.google.com/url?docid=5420753830426590918
Δείτε πως προσπάθησαν να στρατολογήσουν τον Ααρον Ρούσσο στη νέα-τάξη τους ως μέλους του C.F.R. (Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων - Κλειστό πολιτικό κλάμπ της Νέας Τάξης με πρόεδρο τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ, μέλη του C.F.R.: Πρόεδροι ΗΠΑ, ανώτερα μέλη κογκρέσου, CEO πολυεθνικών κ.α.)
επίσης ... εμφυτεύσεις RFID μικροτσίπ, δίχως μετρητά κοινωνία παγκόσμιας παρακολούθησης, Federal Reserve Bank, μεγάλος αδερφός, παγκόσμια κυβέρνηση, τωρινά και μελλοντικά σχέδια διεθνών τραπεζιτών, οι ροκφέλερ πίσω από το κίνημα της γυναικείας απελευθέρωσης και άλλα πολλά ενδιαφέροντα.
Historic Interview with Film-maker Aaron Russo (απο τον Alex Jones)
...Ανάλογα ένα χρόνο πριν την 11η Σεπτεμβρίου οι νεοσυντηριτικοί του Μπους αναφέρονταν σε παρόμοιο καταλυτικό "γεγονός"-"event" τύπου Περλ Χάρμπορ που κρίνονταν ως απαραίτητο για να επιταχύνουν τα νεοταξικά σχέδια τους, όλα αυτά γραμμένα στο ιμπεριαλιστικό έγγραφο τους "Project for A New American Century" PNAC "Rebuilding Americas Defenses"
http://www.newamericancentury.org/RebuildingAmericasDefenses.pdf
(κατεβάστε το PDF ~800kb)
δείτε σελ. 63:«Further, the process of transformation,even if it brings revolutionary change, is likely to be a long one, absent some catastrophic and catalyzing event – like a new Pearl Harbor.»
μεταφρ.
Επιπλέον η διαδικασία της μετατροπής, ακόμα και αν φέρει επαναστατική αλλαγή, πιθανότατα θα είναι χρονοβόρα, εκτός και εάν συμβεί κάποιο καταστροφικό και καταλυτικό γεγονός, σαν ένα νέο Περλ Χάρμπορ. (ημερομηνία εγγράφου Σεπτέμβριος 2000)
Ως κερασάκι στην τούρτα, δείτε τον γερουσιαστή Γκάρυ Χαρτ, αντιπρόεδρο τότε του C.F.R. να ζητάει την "χρήση" της τραγωδίας της 9/11 για την προώθηση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης ακριβώς την επόμενη μέρα μετά την 11η Σεπτεμβρίου:
http://www.youtube.com/watch?v=wEfdUuPeus0
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
